Wij waren twee weken op vakantie, van eind augustus tot midden-september. Stedentrip Midden-Europa, in landen die vroeger achter het IJzeren Gordijn lagen. We hadden het leuk, het weer werkte gemiddeld genomen mee en omdat Duitsland en Polen geen uitzonderlijk coronarisico opleveren durfden we het (met mondkapje in winkels en musea) wel aan.
Tussen Nederland en Krakau ligt een stukje Europa dat de laatste 80 jaar het nodige voor zijn kiezen heeft gekregen.
Dresden is in 1945 door geallieerde bommenwerpers volkomen van de kaart geveegd. Daar zie je nu weinig meer van. De barokke stad is na de oorlog met grote zorg in oude luister hersteld. Eén van de laatste huzarenstukjes: de herbouw van de Frauenkirche, die jarenlang als ruïne (‘Mahnmal’) in de binnenstad heeft gestaan. Bij de herbouw is een deel van de oude stenen herbruikt (je herkent ze aan de donkere kleur). Naast de kerk staat een reusachtige, vrij vormloze steenklomp. Het laatste stukje ruïne, zeg maar. Een metalen schildje maakt duidelijk dat dit ooit een stuk was van de originele koepel van de kerk.
De aangrijpende oorlogsfilm ‘Schindler’s List’ speelt zich goeddeels af in een industriewijk in Krakau. De fabriek van Oskar Schindler, waar hij velen van de vernietigingskampen redde, staat er nog. Na de oorlog werd er telecommunicatie-apparatuur gemaakt, nu is het een museum, gewijd aan de Nazi-bezetting van Krakau. Dat het vrij onaanzienlijke fabrieksgebouw nu museum is, is ongetwijfeld mede geïnspireerd door de film. Geen museum waar je blij van wordt, wel leerzaam.
Auschwitz, niet ver van Krakau, hebben we overgeslagen. De indruk die we er zo’n 25 jaar geleden opdeden was verpletterend genoeg.
