In binnen- en buitenland mogen wij graag een botanische tuin bezoeken. Het kost weinig tot niets; je ziet altijd mooie en bijzondere planten, de tuin ziet er doorgaans onberispelijk uit, het is er vrijwel zonder uitzondering rustig en het weinige aanwezige publiek is voorkomend en beleefd.
Zo kwamen wij een paar weken terug in de Jardim Botânico Tropical in Lissabon – we waren met de camper op pad in Portugal, dus zodoende.
Ons vertrouwen werd in eerste instantie niet beschaamd: de toegang tot de botanische tuin wordt gevormd door een prachtige allee met majestueuze palmen, er zijn grootse bomen, er is een fraaie Oosterse tuin en nog meer moois.
Lissabon is in maart nog niet zo heel bloemrijk, maar goed, je verwacht in zo’n tropische botanische tuin natuurlijk wel een kas waar de fraaie planten worden beschut voor te lage temperaturen.
En inderdaad, zo’n kas was er. Een hoge constructie die er, aan de bouwstijl te oordelen, al ongeveer een eeuw stond. Alleen, met een bouwhek ervoor en bordjes dat bezoek niet mogelijk was. Bouwhek en bordjes stonden er, aan de algaangroei te oordelen, ook al een paar jaar.
De fraaie gietijzeren kas is in verval. Ruiten ontbreken, tropische bomen woekeren door het gebroken glas. Dat levert een bijzondere aanblik op. Niet ver van de hoge kas bleken enkele kleinere kassen te staan. Niet van staal, maar met spanten van beton.
Alleen – kassen zonder glas, en het beton liet zien wat jarenlange betonrot vermag. Een bordje bij de kassen meldde dat hier in het verleden de cactussenkas was geweest. En inderdaad, een enkele cactus hield nog moedig stand te midden van de ruïneuze toestand, maar de verdere begroeiing leek zich spontaan tussen het bemoste en overwoekerde beton te hebben gevestigd.
Het maakte deze botanische tuin op één of andere manier wél meer bijzonder dan andere botanische tuinen. Dat gevoel werd nog verhoogd door een groot aantal borstbeelden die mensen van, laat ons zeggen, etnische herkomst portretteren. Ze zijn in de botanische tuin gekomen tijdens een koloniale expositie in 1940, maar zien er anno 2023 toch wel erg misplaatst uit in de openbare ruimte.
Mocht u in de buurt zijn: laat u zich hierdoor niet ontmoedigen, voor het overige is deze botanische tuin een bezoek waard. Loslopende pauwen, fraaie azujelas (tegels) en een heerlijk park.
En, terzijde, vergeet in Lissabon vooral niet, na een bezoek aan de botanische tuin of een andere bezienswaardigheid, een espresso met pasteis de nata te nuttigen.
