Pinksteren, achtertuin
Tuinstoel, boek, zonnetje
Welhaast idyllisch maar
Fijn? Toch niet zo…
Want het lawaai van de
Motorelfstedentocht
Krijg je in onze buurt
Zomaar cadeau!
Ik kon het niet laten, motorelfstedentocht is immers een perfecte dubbele dactylus.Ehh, hee!
Gut, wat toevallig zeg!
Denk ik daar nu pas aan!
En ze bestaan vandaag
liefst honderd jaar!
Ja, ik bedoel hier de
Rijwielelfstedentocht
(Tja, een plezierdicht is
dan zómaar klaar…)
Ik ben vandaag, voor het eerst sinds tientallen jaren, weer eens van de glijbaan af geweest. Een klein glijbaantje in een buurtspeeltuintje in onze wijk.
Dat kwam door Sanne.
Sanne is onze kleindochter, nu ruim anderhalf jaar oud. Ze logeert dit weekeinde bij opa en oma en dat is feest voor alle drie.
We hebben een aantal vaste rituelen. Waaronder voorlezen uit het meeslepende epos “Piep de muis”, Sanne op de schommel, met oma naar het park, in bad met alle badeendjes, hoge torens bouwen van duploblokken, liedjes zingen. (Nieuw: Elsje Fiederelsje). Spelen met de ‘baby’, een slaappop die doorgaans in een ouderwets gevlochten speelgoed-kinderwagentje bivakkeert. We zijn er nog niet uit wie het meest geniet van al deze kindervermakelijkheden.
Sinds kort is Sanne er achter dat er een glijbaantje in onze buurt is. En dat is ongeveer het mooiste dat bestaat. Dus opa en kleindochter erop af. Grote opa, kleine Sanne, handje in hand, een wandeling van nog geen 200 meter waar je minstens tien minuten over doet. Want Sanne ziet alles. Een duif die ‘roekoe’ roept, een poes, een auto. En tenslotte komt de ‘shlijbaan’, want ze kan de ‘g’ nog niet zo goed uitspreken.
Ze kan het helemaal zelf, klimt de trap op, roept boven juichend ‘boven!’, gaat op de glijbaan zitten, roept ‘een, twee’ en roetsjt naar beneden. Dan volgt een vraag die geen enkele opa of oma kan weerstaan: ‘nogkeer?’ en dan herhaalt het hele ritueel zich.
Imitatiegedrag hoort er bij op deze leeftijd, maar Sanne gaat een stapje verder. Dus oma bouwde een duploblokkentoren. En bij de glijbaan kreeg opa te horen: ‘opa ook?’, met een lief klein stemmetje. En wat doe je dan, als opa? Precies. Sanne vond het prachtig. En opa dus ook.
Het is genieten. Ze ontwikkelt zich in een razend tempo. Zinnetjes van twee woorden, maar we hoorden er ook een van vier hele woorden: “Ik wil blokken blouwen’. Ze kan de blauwe Duploblokjes onderscheiden van de rode, gele etc. en ze weet wat bouwen is. Onderscheid tussen blauw en bouw leert ze later nog wel eens.
Nee, geen blog met diepe bespiegelingen of zo. Opa en oma zijn vooral trots.
Het dreigt weer een zware zomer te worden.
De Tour de France, de Olympische Spelen, en vooral het EK voetbal.
Dat die evenementen op tv worden uitgezonden, doorgaans ten koste van zendtijd die beter gebruikt had kunnen worden – het zij zo. Je hóeft immers niet naar die programma’s te kijken en van die mogelijkheid maak ik graag gebruik. Twintig man, verdeeld over twee teams, die achter een bal aan hollen is een schouwspel dat snel verveelt. Stel dat men bij zo’n wedstrijd in plaats van de live-verbinding een opgenomen wedstrijd van járen eerder uitzendt – ik geloof niet dat iemand het verschil zou opmerken. Ik in elk geval niet. Ik heb er ook geen verstand van, dat geef ik grif toe.
Wat je niet kunt uitschakelen is alles er om heen. De uitzinnig oranjeversierde straten tot steun aan ‘onze jongens’. Alsof deze lieden, die per persoon meermalen de comfortabele balkenendenorm verdienen, niet aan het voetballen zijn, maar ergens in een kille loopgraaf hun leven in de waagschaal stellen voor de verdediging van onze vaderlandse eer. Het bedrijven van voetballerij is niet helemaal zonder risico, maar de ordetroepen die veelvuldig moeten worden ingezet om uitzinnige voetbalsupporters uit elkaar te houden, lopen heel wat meer gevaar. En verdienen heel wat minder.
Ook echt erg: de oranje parafernalia van de detailhandel.
We hebben de eerste exemplaren vandaag binnen, van de Makro.
Makroshirtsz, hetgeen mij een spelfout lijkt.
Kunststof hoesjes in de vorm van een geinig voetbalshirtje waarmee je je biertje koel kunt houden. “Scoor ze alle 11,”,jubelt de verpakking, die je volgens de kleine lettertjes ook nog moet bewaren. Ja, de verpakking bewaren, echt.
We kregen drie shirtsz, alle drie met opdruk nummer 5. Ik heb de indruk dat de shirtsz onderling alleen verschillen door het volgnummer. Net als bankbiljetten. Al zul je niet gauw drie biljetten met hetzelfde nummer aantreffen.
Een flesje koel bier krijgt met het shirt ineens een uiterst betreurenswaardige aanblik. De twee lege mouwtjes suggereren dat er iets is geamputeerd. Zo’n invalide biertje smaakt ineens een stuk minder lekker.
Nee, ik ga niet mopperen over de 8 gram die de shirtsz per stuk wegen, en ik maak geen optelsom van de tonnen kunststof die met de hele actie gemoeid zijn.
Ik wacht slechts met angst en beven op de andere oranjetroep die supermarkten, benzinemaatschappijen, bierbrouwers etc. over de samenleving gaan uitstorten. Misschien dat een collega me nog zal wijzen op de Bavariajurkjes, een kledingstuk dat hij als positief uitvloeisel van de voetbalgekte ervaart.
Nou, doe mij van de zomer maar een oranje Kliko. Daar kan al het spul mooi in.
Ik heb zo gauw geen gegevens bij de hand, maar de conclusie dat de aloude faxmachine op z’n retour is lijkt me gerechtvaardigd. Evenals de typemachine en het stencilapparaat aan het eind van z’n levenscyclus gekomen en langzaam maar zeker op weg naar de geschiedenisboekjes.
Het bedrijfsleven in Nederland zal er vermoedelijk geen traan om laten. Uitgezonderd wellicht faxfabrikanten. En acquisitiefraudeurs. De fax bood namelijk een snelle mogelijkheid om mensen op het verkeerde been te zetten.
Weet u niet wat acquisitiefraude is? Nou, kijk eens op deze site, van het fraudemeldpunt.
Wat malafide bedrijven verzinnen om je op het verkeerde been te zetten is ongelooflijk. Veel gebruikt: het misleidende telefoongesprek. Dat gaat in essentie zo:
***gids: Eh ja goedemiddag, u spreekt met mevrouw [naam] van de ***gids.
Ik: Goeiedag
***gids: Meneer ik mocht u wel aanspreken voor de PR-zaken?
Ik:Ja dat mag.
***gids: Wij zijn weer bezig met het samenstellen van de ***gids en nemen periodiek contact op met het bedrijfsleven en andere instellingen van de gemeente.
Ik: Ja
***gids:De vorige editie wilde u nog niet uitgebreid adverteren in verband met het beleid en het budget; om die reden werd gekozen voor de standaardvermelding. Nu is mijn vraag aan u of uitgebreid adverteren inmiddels toch een optie is geworden of dat de standaardvermelding voor u voldoende is.
Het gaat hier in feite om een klassieke babbeltruc. Mijn werkgever heeft namelijk nooit iets met de ***gids gedaan. De naam van de ***gids verschilt maar weinig van de naam van een gerenommeerd naslagwerk, al of niet op internet. De gidsmevrouw suggereert met haar verhaal dat we er al eerder met een standaardvermelding op stonden. Dus je bent gauw geneigd de advertentie af te wijzen en in te stemmen met de standaardvermelding. Voor gegevenscontrole stuurt de ***gids nog even keurig netjes een fax. In die fax staat, met heel grote letters, de bedrijfsgegevens, keurig, en met heel kleine lettertjes, dat we een contract aangaan. Voor bijvoorbeeld 90 euro. Er staat ook ergens dat dat “p. mnd” is en de looptijd “36 mnd”. Bij elkaar dus € 3.240. Wie tekent heeft het risico voor de volle mep het schip in te gaan. Hogere bedragen komen ook voor. Met de telefonische babbeltruc wordt de aandacht afgeleid van het feit dat je een nieuw contract afsluit. Je denkt dat je je gegevens controleert, meer niet. Zo werkt dat dus, telefonische acquisitiefraude. Een fax is snel binnen, snel getekend, snel teruggestuurd. En een fax-handtekening is rechtsgeldig.
Alleen heeft bijna niemand meer een fax.
Dat zal acquisitiefraudeurs niet meevallen.
Ze verzinnen nu nieuwe dingen. Nabellen met een controlegesprek, waarin de klant telefonisch bevestigt dat die niet uitgebreid wil adverteren maar bijna ongemerkt akkoord gaat met de standaardvermelding. De standaardvermelding die hij eerder helemaal niet had, en die verre van goedkoop is. Bevestigingen over de mail, die fluks per post terugmoeten. Ze moeten zich in bochten wringen om die handtekeningen terug te krijgen.
Bestond de fax nog maar, hoor je ze bijna denken.
Je zou haast medelijden krijgen met deze acquisitiebedrijven. Maar niet heus. Ik krijg gemiddeld eens in de twee weken een spooknota of een misleidend telefoongesprek, zoals hierboven. Soms vaker. Ze blijven het proberen. Wie er in tuint is veel geld kwijt voor een volstrekt waardeloze tegenprestatie.
Iets anders. Ons kabinet staat sinds het mislukken van het Catshuisoverleg in een patstelling waar het vermoedelijk niet meer heelhuids uit zal komen. Wie mij een beetje kent weet dat ik daar niet echt verdrietig van word.
Regeringspartij CDA kwam onlangs met een voorstel over strafbaarstelling van acquisitiefraude, waar ik het volstrekt mee eens ben. Hopelijk verdwijnt dát met de veranderende politieke situatie niet in de prullenbak.
(Oh ja, dames en heren acquisitiefraudeurs, misschien leest u dit stukje ook. Leuk om u op mijn website te treffen! Hierboven is een (bijna) letterlijke transcriptie van een écht acquisitiegesprek, van een bedrijf uit de provincie Groningen. Ik doe altijd mijn best die gesprekken op te nemen. De namen zijn hier onherkenbaar gemaakt, anders krijg ik misschien last met u wegens ‘smaad’ –of zoiets. U hoeft bij mij in ieder geval nooit aan te komen met het verhaal dat de acquisiteur buiten zijn boekje is gegaan of het zo niet gezegd heeft.)
Met een beetje knutselwerk begint die site van mij nu ergens naar te lijken. WordPress is ooit begonnen als een pakket voor bloggers, en om nou alleen statische content op de site te zetten kan dus niet de bedoeling zijn.
Dat los je op met een blog. Dit dus.Technisch zou het moeten werken. Als u deze tekst kunt lezen, dan is het gelukt.
Geen blog zonder onderwerp. Waar zit u, sitebezoeker, op te wachten? Bespiegelingen en overpeinzingen? Nuttige informatie waar iedereen iets aan heeft?
Goed dan, tijd voor een kleine bekentenis. Deze site is eigenlijk stiekem een beetje bedoeld om helemaal zélf te leren omgaan met een CMS zoals WordPress, zonder dat ik nou acuut allerlei wijsheden aan de wereld te verkondigen heb. Ik hád ooit een andere site, zo eentje die onderdeel is van je kpn-internetpakket. Met een onmogelijk webadres: http://home.kpn.nl/mostertfj/ en geen mogelijkheid tot MySQL, dus alles in html. Het werkte, maar was een boel gedoe. Dus, zei zoonlief die verstand heeft van dit soort zaken: je moet eigenlijk gewoon een eigen site. Ik regel het wel. En zo geschiedde.
Na een poosje onmogelijk gezwoeg met Joomla (prachtprogramma, maar voor mij nét effe een tikkeltje te uitgebreid) lijkt WordPress precies de kunstjes te kennen die ik voor mijn eigen website nodig heb. Foto’s erop, wat algemene info, een contactformulier… En nu dus een blog.
Weet je wat, een vólgende keer ga ik een blogje schrijven met echte inhoud. Misschien eens lekker als grumpy old man mopperbloggen.Of wie weet een actueel ollekebolleke.
Leve het internet!
Wilt u erbij horen?
Start met, zeg, Facebook
Dat geeft vast jolijt!
Ik pak het grootser aan!
Allerleisoortige
zaken vindt u hier op
mijn eigen site!
Zo, nu ga ik op de button ‘publiceren’ klikken en eens kijken of het er op staat. Spannend!
Zo, een nieuwe site! Onder WordPress! Het wordt een mooie site, dat geloof ik zeker!