We lopen de deuren van de plaatselijke theaters niet plat. Zou eigenlijk wel moeten, maar ja. Tijdgebrek en andere drukte.

Vanavond kwam het er eindelijk weer eens van. Niet zozeer een theater, maar een tijdelijke piste, opgebouwd in een metaalconstructiebedrijf op een tamelijk nondescript industrieterrein in Leeuwarden. De voorstelling: Carmina Burana (ja, van Carl Orff), en dan de live-versie. Brassband, groot koor, kinderkoor, solisten. De setting: bedacht door de mensen van BUOG, Bedenkers en Uitvoerders van Ongewone Gebeurtenissen. Houten banken, kussentjes zelf meenemen, temperatuur van een graad of 16.

De muziek van Orff is prachtig en werd voorbeeldig uitgevoerd. Door (vrijwel alleen) amateurmusici. Maar waar vind je zo’n voorstelling in een fabriekshal? Met de dirigent midden in de omheining van een modderige piste, die hij moest delen met een ezel, een handvol schapen en geiten (geleend van de kinderboerderij), solisten, alsmede zes danseressen en één danser. De dans zorgde ervoor dat er altijd wat te zien viel. Al was het alleen maar dat het kleinvee vooral zijn uiterste best deed om uit de buurt van de alomtegenwoordige dansers te blijven. De choreografie van de dansers hield onder meer in dat ze veelvuldig over de modderige ondergrond rolden. Ze slaagden er aldus in om in een voorstelling van een uur in ernstig toenemende mate smerig te worden. Tegelijk filmprojectie. Koor in witte overalls met blauwe overschorten. Dat werk.

Je kunt de Carmina uitvoeren in een concertzaal en ook dan valt er genoeg te genieten. Met de toevoeging van bizarre elementen in een fabriekshal werd het een spektakel. Die jongens van BUOG doen hun naam echt eer aan. Als je de kans hebt om het te gaan zien: doen! Kaartjes: hier.

Een beetje rare dag, dat wel.

Familie, vrienden en bekenden weten natuurlijk dat ik zo’n drie jaar terug een oogoperatie heb ondergaan wegens een netvliesloslating, rechteroog.

De afgelopen twee weken heb ik de deuren van de oogartsen in het MCL  platgelopen met vergelijkbare verschijnselen, maar dan in het línker oog. Maar uit onderzoeken bleek er geen acute noodzaak tot ingrijpen.

Tot vandaag. De zeer doortastende oogarts B. van het MCL stelde vast dat er toch echt iets moest gebeuren om mogelijke oogschade door een netvliesloslating te voorkomen. Een operatie. Dat kan niet in Leeuwarden, maar wel in het UMCG in Groningen.

Na enig heen en weer-getelefoneer meldde de assistente van de oogpoli in het MCL: je moet nu naar Groningen. Nu.

Tjee. Met Ruth aan het stuur door de spits naar Groningen. Oogarts L. in het UMCG keek samen met netvlieschirurg R. goed in mijn ogen. Tja, sprak de netvlieschirurg. Er moet inderdaad wat gebeuren, al heeft het geen al te grote haast. Maar u bent hier nu toch al. Weet je wat: we doen het nú.

Dat was om half zeven ’s avonds.

Kort en goed: om kwart over zeven begon de ingreep. (Voor de mensen met een sterke maag: googel op vitrectomie.) Plaatselijke verdoving. Je voelt niks, je ziet wel een fantastisch schouwspel van licht en donker in je oog, waar af en toe een medisch instrument in zichtbaar is. Vooral erg fascinerend. Het netvlies is vastgezet met laser en met koudetechniek. Een gasbelletje in het oog om het netvlies te steunen. Om acht uur was het achter de rug, en niet heel veel later stonden we weer buiten.

Al met al zijn we voor het hele avontuur zo’n drie uur in het UMCG geweest. Puike service, vriendelijke mensen. Een aanrader is zo’n oogoperatie natuurlijk nooit, maar ze wisten er een bijzondere belevenis van te maken, daar in Groningen.

De gasbel in het oog verdwijnt in de komende dagen, en dan zal mijn gezichtsvermogen ook weer herstellen, althans, dat is wel de verwachting.

Door zo’n gasbel zie je trouwens niks. Wie me de komende dagen met een soort piratenlapje ziet weet bij dezen waarom.

Update 24 september:

Op verzoek van oogarts Marc Talsma in het MCL maakte medisch fotograaf Otte Kingma een plaatje van het oog, bij het controlebezoek. Door het gasbelletje is wat kristalvorming in het oog ontstaan, een soort ‘ijsbloemen’.  Die verdwijnen vanzelf weer. De oogarts zag ze nog niet vaak zo duidelijk. Verder alles goed.

De meest bizarre vakantie-ervaring? Dat was misschien wel de Chinese toerist die in onbedaarlijk lachen uitbarstte toen ik mijn herenrijwiel in Milaan aan een hekje vastmaakte. Het waarom van zijn welgemeende vrolijkheid werd me niet helemaal duidelijk, maar het was evident dat mijn fiets in zijn ogen iets mega-komisch moest hebben. Misschien het idee dat iemand op zó’n ouderwets herenrijwiel rondrijdt. Toegegeven, de Gazelle Tour Populair heeft een klassieke uitstraling.

Het is al met al best een aanrader, Milaan op de fiets. Vanaf ons hotel in Gerenzano naar het centrum van Milaan zo’n 25 kilometer. Daar ben je dus, al fietsend, best rap. Tenzij je, zoals wij deden, hopeloos omfietst. In het centrum zijn ook fietsen te huur en er is een witte-fietsenplan.

De fietsvoorzieningen in de regio Milaan zijn niet erg ontwikkeld. Soms is er een fietspad, over een lengte van een paar honderd meter, dat erg abrupt kan eindigen. Soms is er met een kwast een soort fietsstrook op het wegdek geschilderd, waar haast niemand zich iets van aantrekt. Soms fiets je pal naast het autoverkeer, zodat de wegreuzen langs je fiets denderen.

Maar de regio Milaan is vlak en aangezien wij mountainbikes ontberen, kom je toch een leuk eind met je oerhollandse rijwiel. Autorijden in Milaan lijkt me, eerlijk gezegd, een crime. In Italië is een fietser een soort veredelde voetganger en niemand kijkt er van op als je over de stoep fietst. Met het langsrazende autoverkeer wel verstandig. Een senso unico negeren: geen probleem.

En bovendien: wat is er aardiger dan je Nederlandse fiets pontificaal te stallen op het Piazza del Duomo in Milaan?

En verder, deze vakantie? Nog wat gefietst in Duitsland (Weilburg en Steinen). Verblijf in een paar hotels. Maar laat de foto’s het verdere verhaal maar doen.

Monument Guldensporenslag

De hele historische binnenstad van de West-Vlaamse stad Brugge is Unesco-werelderfgoed.
Wij waren er een paar daagjes uit, naar Brugge dus, en dan snap je de keuze van Unesco. Veel gotiek en wat gotisch lijkt, is in de 19e eeuw in neogotische stijl neergezet. En dat is gotiek in de overtreffende trap.
Meest onverwacht: een monument ter nagedachtenis aan de Guldensporenslag in 1302(!) Een bombastisch neogotisch standbeeld, dat beoogt Jan Breydel en Pieter De Coninck, de helden van de Guldensporenslag, te eren. Het staat op de Grote Markt, tegenover het Belfort.
Wat was daar dan zo onverwacht aan? Wel, we troffen het. 11 juli is de dag van de slag, de Feestdag van Vlaanderen en om die reden was het monument eerder die dag voorzien van een vorstelijke bloemenhulde. Er zullen vrijwel zeker toespraken hebben geklonken. De voet van het monument was overdekt met kransen en bloemenstukken met linten. Dat er een bloemstuk van Vlaams Belang bij lag verbaasde niet. Maar ook gemeentebestuur, provincie West-Vlaanderen en vele andere maatschappelijke organisaties herdachten dat meer dan zeven eeuwen geleden Vlaamse gildebroeders een professioneel Frans ridderleger in de pan hakten. Voor de liefhebbers: lees het boek van Hendrik Conscience er nog maar eens op na.
Verder: lekker rondgeslenterd, rondvaart op de grachten gedaan. Ontdekking: de tientallen godshuizen in Brugge. (Wij zouden zeggen: ‘hofje’.) De binnentuinen van de godshuizen zijn vaak toegankelijk voor het publiek en vormen een oase te midden van rondslenterende toeristen, aapjeskoetsiers, chocolade-, kant- en souvenirwinkels en verder alles wat bij een moderne toeristische trekpleister hoort.
En voorts: een zonnig fietstochtje naar het nabijgelegen Damme door het zomerse West-Vlaamse land. En genoten van de Vlaamse cuisine natuurlijk.

Ga er eens kijken, zou ik zeggen. In persoon of via Google Streetview. Mocht u zich trouwens afvragen, als de nieuwe beelden van Streetview online staan, wie die fotograferende toerist is met dat grijze haar? Nou,raad eens?
Foto’s: klik hier!

We waren dit weekeinde even op pad. Op de Veluwe, in een hotel tussen Putten en Garderen. Letterlijk in het midden van het Speulder- en Sprielderbos.

Beetje wandelen, beetje fietsen, beetje nietsen. Dat werk. Heel gezellig met z’n tweetjes.

Vakantie op de Veluwe in 1963. Vlnr Frits, vader Joop en broer Mart bij een toen al antieke boerderij ’t Leme Huss.

Ik was niet voor het eerst in deze omgeving: een halve eeuw geleden (letterlijk!) was Putten één van de eerste vakantiebestemmingen die ik me min of meer bewust herinner. Ik was bijna zeven jaar. Geruststellende gedachte: het Speulder- en Sprielderbos leek me sinds 1963 niet wezenlijk veranderd en ook het Solsche Gat was uiteraard nog aanwezig. Deze pingoruïne / leemgroeve is prachtig, daar niet van. Maar je perspectief wordt toch anders, na vijftig jaar. Lieden die als een bezetene op een terreinfiets door dit natuurfenomeen raggen lijken me een meer recente toevoeging.

De zandpaden zijn nog zandpad. Alleen is, met Europese subsidie, het schelpenfietspaadje langs de Arnhemse Karweg kennelijk recent verbeterd. Je fietst nu plezierig op beton. Maar toch, het knersen van een schelpenpad onder je fietsbanden is één van de mooiste geluiden ter wereld…

Solsche Gat

Meer foto’s: hier!

Als ik u een ideetje voor een lenteachtige avond zoals vanavond aan de hand mag doen: fiets eens door het Bûtenfjild. Een natuurgebied van It Fryske Gea. Erg uitgestrekt. En erg rustig. Tussen het Ottema-Wiersma-reservaat en Feanwâldsterwal kronkelt één van de aardigste fietspaadjes die Fryslân rijk is: het Koekoekspaad.

Fluitenkruid langs het koekoekspaad.

Wegbeheerders doen doorgaans hun uiterste best om een overzichtelijke wegberm te creëren, maar langs het Koekoekspaad mag het fluitenkruid zijn gang gaan. Het pad, misschien 1,5 meter breed, wordt in dit seizoen omzoomd door kruidige muren van witte bloemen.

En echt waar: als je er fietst hoor je in de verte een koekoek roepen.

Meer foto’s hier.

Grotere kaart weergeven

U kent die foto vast wel, van het jonge rode katertje voor de spiegel, dat zich in zijn spiegelbeeld een volwassen leeuw waant. Zo’n klein katje wil natuurlijk later een grote leeuw worden. En dat kan, als-ie z’n best maar doet. De afbeelding is populair is bij coaches en trainers. Ik snap echt niet waarom.

Een jong katertje wordt namelijk nooit een leeuw. Hooguit een volwassen kater. Jonge leeuwtjes, díe worden als ze later groot zijn leeuw. Een béétje trainer/coach heeft zoveel realiteitszin. Wat niet in een katertje zit krijg je er echt nooit in getraind of gecoacht.

Gelukkig kun je met de digitale schaar en lijmpot nog best iets leuks doen met deze zouteloze  visuele beeldspraak.