Als ik u een ideetje voor een lenteachtige avond zoals vanavond aan de hand mag doen: fiets eens door het Bûtenfjild. Een natuurgebied van It Fryske Gea. Erg uitgestrekt. En erg rustig. Tussen het Ottema-Wiersma-reservaat en Feanwâldsterwal kronkelt één van de aardigste fietspaadjes die Fryslân rijk is: het Koekoekspaad.

Fluitenkruid langs het koekoekspaad.

Wegbeheerders doen doorgaans hun uiterste best om een overzichtelijke wegberm te creëren, maar langs het Koekoekspaad mag het fluitenkruid zijn gang gaan. Het pad, misschien 1,5 meter breed, wordt in dit seizoen omzoomd door kruidige muren van witte bloemen.

En echt waar: als je er fietst hoor je in de verte een koekoek roepen.

Meer foto’s hier.

Grotere kaart weergeven

U kent die foto vast wel, van het jonge rode katertje voor de spiegel, dat zich in zijn spiegelbeeld een volwassen leeuw waant. Zo’n klein katje wil natuurlijk later een grote leeuw worden. En dat kan, als-ie z’n best maar doet. De afbeelding is populair is bij coaches en trainers. Ik snap echt niet waarom.

Een jong katertje wordt namelijk nooit een leeuw. Hooguit een volwassen kater. Jonge leeuwtjes, díe worden als ze later groot zijn leeuw. Een béétje trainer/coach heeft zoveel realiteitszin. Wat niet in een katertje zit krijg je er echt nooit in getraind of gecoacht.

Gelukkig kun je met de digitale schaar en lijmpot nog best iets leuks doen met deze zouteloze  visuele beeldspraak.

Afgelopen weekeinde was het Fries Straatfestival in Leeuwarden. Niet te missen natuurlijk. Nog even een kleine impressie.

Natuurlijk: fantastische acts, mooie muziek, uitzinnige drakenvoertuigen, het grote werk, acrobatiek en spektakel  hoog boven het publiek. In overvloed. Ik was er vooral heen gegaan om Joop Visser en Jessica van Noord te horen. Prachtig. Snoeiharde liedteksten met een ijzeren grimlach: “Het systeem is goed, maar de mensen deugen niet.” Jammer dat ze er mee gaan stoppen, maar zo gaat zulks nu eenmaal.

Standwerker wordt theater, of theatermaker wordt standwerker. Zoek de verschillen.

Het mooiste van zo’n festival zit soms in kleine voorstellingen. Theatermaker Ruut van Hooft speelde “Juul de marktkoopman”. Van Hooft is professioneel theaterman. Hij speelde een marktkoopman, een one-man-show. Een koopman met een stofjas, een alpinopet en een sigaar. Eentje die groenten niet verkoopt maar weggeeft. Het blijft immers show. Met een warrige loterij (prijs een paprika) en vooral heel, heel veel praats – eigenlijk doodgewoon een standwerker zoals je die op de markt kunt tegenkomen. Ik moest onwillekeurig denken aan Jan de Bloemenman, die in de jaren ’60 en ’70 op de Haagse markt stond. Dat was een spektakel waar je naar ging kijken en luisteren. De Bloemenman verstond de kunst om de lachers op zijn hand te krijgen en zijn kopers het idee te geven dat ze ruimschoots waar voor hun geld kregen. “…en dan doen we er deze plant óók nog gratis bij…” Er stonden altijd drommen volk om zijn handel. Theaterkunst dus. Zowel van de échte standwerker, als van de acteur die hem vertolkt.

Nog één detail van het festival. Op de Brol stond een drukbezochte poppenkast. Ik was niet voorzien van kleinkind, dus ik liep er alleen maar langs. Ik ving een flard van de voorstelling op. De éne pop in de kast was toevallig vandaag jarig. De ándere had eigenlijk zijn hele leven al dirigent willen worden. Wat een samenloop van omstandigheden! En of de kinderen wel wilden meedoen. “Jaaaa!!!!” Terwijl ik over het Naauw verder liep zong het uiterst jeugdige publiek uit volle borst ‘lang zal-die leven’ voor de jarige handpop, onder muzikale leiding van de pop die graag dirigeerde. Echt feest. Daar kan voor kinderen, ouders en grootouders geen Eurodisney ooit tegenop.

Volgend jaar weer. Wie weet wel met kleinkinderen. In elk geval chapeau voor de organisatoren. En wat kan Leeuwarden trots zijn op zo’n festival!

Gisteren ging het in mijn vrienden- en kennissenkring een tikkie viral: een actie van Amnesty International tegen de detentie van asielzoekers in ons land. Onder het motto “Ik schaam me diep”. Je kunt een petitie tekenen, en je mening kracht bijzetten door een digitale poster te maken en die poster op Facebook te plaatsen via de website ikschaammediep.nl .
Maar vandaag blijken al deze ‘ ik schaam me diep’- berichten van het aangezicht van Facebook verdwenen. Het bericht dat ikzelf geplaatst heb en vergelijkbare berichten van vrienden en bekenden zijn weg.

Dat is raar. Wat is er aan de hand op Facebook?
Je mag toch niet hopen dat de firma achter Facebook een warm voorstander is van vreemdelingendetentie zoals in ons land wordt gepraktiseerd.

Maar we zijn niet voor één gat te vangen. De petitie en de mogelijkheid die te tekenen vind je hier: ikschaammediep.nl

En mijn poster staat nu fier op mijn eigen website. Zo.

Update 26 mei: de bewuste poster is, zonder enige verdere toelichting, weer op Facebook teruggeplaatst.

Nog een paar nachtjes wachten, maar sommige gelukkigen mochten al even kijken.

Het Rijksmuseum gaat binnenkort weer open. Voor het geval u het gemist mocht hebben: op 13 april. De openingsceremonie door de majesteit is in de ochtend, en daarna mag het publiek, vanaf 12 uur ’s middags tot middernacht, gratis naar binnen.

Maar stiekem is het museum al geopend voor rondleidingen voor bijzondere groepen. Zoals de pers, ongetwijfeld de sponsoren, en een open huis voor familie van medewerkers op 7 april jl. Nu werkt zoonlief als (junior) conservator en educator in het Rijks, en dat leverde ons een voorsprong op. Wij mochten alvast kijken. En waren in hoge mate vereerd. Een mooie ontvangst met alle egards, catering en wat dies meer zij. We voelden ons ware Vips.

Ik ga niet schrijven wat anderen ook al hebben geschreven. De collectie is absoluut geweldig, en is in zijn geheel te zien op www.rijksmuseum.nl  Alle jubelzangen die al bij voorbaat over het publiek zijn uitgestort over hóe mooi het museum na de restauratie is geworden: de loftuitingen kloppen stuk voor stuk.

Het is een 19e-eeuws gebouw van bouwmeester Pierre Cuypers, die niet vies was van bombastisch effectbejag. Dat 19e-eeuwse, in de loop van de tijd liefdeloos onder witkalk bedekt, is nu weer teruggebracht. Gerestaureerde wandschilderingen (van de hand van George Sturm) met allerlei allegorieën, maar ook met belangrijk geachte passages uit onze Vaderlandsche Geschiedenis: ze maken het museum werkelijk compleet.

Willibrordus preekt…

De schildering van de predikende Willebrord bijvoorbeeld, te zien in de voorhal. De missionaris wordt omringd door heidense Friezen die diep peinzen over hun religieuze dwalingen. Het soort Friezen dat in een Wagneropera niet zou misstaan. Op de achtergrond roepen Wodanpriesters tevergeefs een afgodje aan: een tafereel zoals dat vandaag de dag niet meer zo zou worden afgebeeld, vol valse sentimenten en historisch op z’n minst erg twijfelachtig – maar wat is het mooi.

Vestibule

Grappig is om te vergelijken. De vestibule (oude hoofdingang) zag er in 1908 bijna precies zo uit als in 2013, qua wanddecoratie dan. Alleen hing men een eeuw geleden het trappenhuis ook nog vol schilderijen en werd, waar mogelijk, een beeld geplaatst.

De ereplaats van Rembrandt’s Nachtwacht is geheel in stijl gerestaureerd. Alleen hing er vroeger een ander werk op die plaats.

Het atrium is de nieuwe entree. Alom bejubeld. Enorme oppervlakte, licht en ruim, gladde vloer. De architect heeft het vast niet ontworpen opdat kleine kinderen er lekker doorheen zouden kunnen hollen. Maar dat kan. Is er zelfs meer dan geschikt voor. Kleindochter en opa hebben dat persoonlijk uitgeprobeerd.

En verder? Ga vooral zelf kijken. Mij bekruipt het gevoel dat het 13 april wel eens aardig druk kan worden; maar er blijft natuurlijk nog genoeg gelegenheid over.

Kijk in de Eregalerij niet alleen naar de Nachtwacht en al dat andere moois, maar kijk vooral ook omhoog naar de gewelven en naar het gebouw zelf.

Overigens kan ik een bezoekje aan twee van de speciale collecties in het souterrain van harte aanbevelen. De collectie toverlantaarnplaatjes  en uiteraard de relieken uit de vaderlandse geschiedenis.

En dat logo dan, met die stomme spatie? Ik heb de oplossing. Voeg er zelf maar stilzwijgend apostrof-s aan toe. ´s Rijks Museum. Een beetje gedragen, een beetje ouderwetse naam. Past er wel  mooi bij.

EDIT, 9 april: Neerlandicus Jan Stroop voelt ook wel wat voor de toevoeging van apostrof-s, staat in zijn blog.

Het bezit van het boekenweekgeschenk gaf vandaag recht op vrij reizen met de trein (2e klasse). Ik had voor deze gure voorjaarsdag geen echt reisdoel maar het zou toch zonde zijn om deze gratis buitenkans te laten lopen. Daarom vandaag naar Appingedam. Waarom? Gewoon, omdat het kan, en omdat het een leuke naam heeft. En daarnaast had ik de stellige overtuiging dat Appingedam vandaag geen horden reizigers zou trekken. Terechte veronderstelling, zo bleek.

Ik heb geen bijzondere band met Appingedam. Nou ja, ik heb op de lagere school geleerd dat het bestónd, en dat er een motorenfabriek was. Ik kwam vandaag daarnaast tot de geruststellende slotsom dat het ingestampte rijtje Bedum-Stedum-Loppersum zich daadwerkelijk aan die volgorde houdt, bij de treinreis richting Delfzijl. Het op twee na laatste station is Appingedam.

Ik stapte uit, tegelijk met een jong gezin dat, aan de kinderlijke conversatie te oordelen, op weg was naar opa en oma. Station Appingedam biedt aan de ene kant uitzicht op de onafzienbare Groningse klei, compleet met iets dat wel een strokartonfabriek kan zijn geweest. Het plaatsje ligt aan de andere kant van het spoor. Een vriendelijke laan brengt je naar het historische centrum.

Ik wist dat er in ieder geval een bezienswaardig grachtje moest zijn. De ‘hangende keukens’ blijken al oud. En werkelijk, ze worden als keuken gebruikt. Ik keek even stiekem naar binnen. Zo’n zespits RVS-gasfornuis met een wokbrander, dat soort werk, in het uitbouwtje boven de koude gracht, waar een kleumende meerkoet over het ijs glibberde.

Overigens was het centrum van Appingedam op deze zondag vooral stil en koud. Een overdaad aan winkeletalages waarbij je moeiteloos kunt vaststellen dat het de neringdoende niet voor de wind gaat. Net iets te veel  tweedehandswinkels. Een paar werkelijk mooie oude huisjes, een monumentale kerk, een jachthaventje, een HEMA. Erg geschikt voor een zondagse wandeling.

Het fijne van de zo’n treinrit is trouwens dat je het  boekenweekgeschenk onderweg helemaal kunt uitlezen. Een heerlijk verhaal, ‘De Verrekijker’ van Kees van Kooten. Al heeft geen enkele conducteur er onderweg naar gevraagd.

Foto’s: hier!

Soms kun je van kleinigheden best blij worden. Maar wie wordt er nou blij van zoiets banaals als een nieuwe lamp in de lantaarnpaal voor zijn huis? Nou, ik dus.

Sinds gisteren is het bestaande TL-armatuur in de lantaarnpaal voor onze deur vervangen door een led-armatuur. 24 ledlampjes in een keurige rechthoek. En een lícht dat het geeft zeg!

Het waarom van deze verandering had ik niet direct scherp op het netvlies. Even zoeken op de gemeentelijke website bracht gelukkig licht in de duisternis. Blijkt trouwens dat er niet zómaar een led-straatlantaarn staat, maar één met een dimmer. Het effect daarvan moet ik eerlijk gezegd nog zien.

Het gemeentelijk rapport ‘Het Donker Belicht’ van 33 pagina’s meldt enthousiast dat openbare verlichting duurzaam, milieuvriendelijk, veilig, sfeervol, betaalbaar moet zijn en dient aan te sluiten bij de wensen van de bewoners. Nou, bij deze bewoner sluit het goed aan. En onze hele wijk krijgt openbare ledverlichting!

Eh, ja, nou, leuk, nieuwe straatlantaarn met ledlampjes, zult u zeggen. En wat dan nog.

Nog maar een paar jaar terug terug kochten we de eerste ledlampjes voor gebruik in huis. Een dure miskoop met foeilelijk, flets blauwig licht. En nu blijkt pal voor onze deur ledverlichting opeens volwassen te zijn geworden. Dat ervaar ik als een kleine maar betekenisvolle stap in een goede, duurzame richting. Chapeau voor de gemeente Leeuwarden!

Het principe achter de meeste kabelbanen is simpel. Er is een grondstation en van daaraf brengt een gondel je een heel stuk omhoog in een bergachtig landschap. Boven aangekomen geniet je van een fraai uitzicht, er is vaak iets van horeca en op veel plaatsen kun je vervolgens fijn naar beneden skiën, in het juiste seizoen natuurlijk.

Wij waren onlangs een weekje op Madeira en daar denkt men buiten de kaders. We troffen een kabelbaan die zich van dat soort conventies niets maar dan ook niets aantrekt. Dat maakt het een interessante ervaring.

Bij het dorpje Achadas Da Cruz gaat de kabelbaan niet bergopwaarts, maar juist naar beneden. Met een helling van meer dan 90 procent, over een diepte van zo’n 450 meter.

Direct na vertrek kijk je de afgrond in. Het is maar goed dat we niet echt geneigd zijn tot hoogtevrees. Beneden aan de kabelbaan zijn de akkertjes van de plaatselijke bevolking – meer een soort volkstuintjes. Dat blijkt ook de reden te zijn geweest voor de aanleg: via een rotspad doe je er twee uur over, de kabelbaan brengt dat terug tot vijf minuten. Beneden wacht je geen weids uitzicht, wel een prachtig gezicht op imposante rotswanden en de brandingkoppen van de Atlantische oceaan.

Dat is echt buiten je hokjes denken: met een kabelbaan naar je volkstuintje aan zee.

Ik zal verder niet al te veel uitweiden over Madeira. We hebben het erg naar ons zin gehad. Het is er mooi, je hebt veel mooie wandelpaden langs irrigatiekanaaltjes (zg. levadas) en ze maken er een gelijknamige versterkte wijn. Vóór de lezer begint over het bekende nummer van Ted de Braak: nee, wij vonden het drankje niet lekker.

Voor de foto’s: klik hier!

Spannende beelden hoor!
Tsjeljabinsk (Rusland dus)
Vuur aan de hemelboog!
Knal, schokgolf, zeg!

Wat viel nog op bij die
Meteorietinslag?
Hij was (voor ons dan)
Net ver genoeg weg.

(Het was weer eens hoog tijd voor een ollekebolleke. De actualiteit van vandaag leverde een perfecte dubbele dactylus op. Dus….)

Mijn vader placht, jaren geleden, breed grijnzend ‘Zie Ginds Komt De Stoomboot’ op een wel heel aparte melodie te zingen. Zo leerden we het in elk geval niet op school…

Het heeft jaren geduurd voor ik er achter was wélke melodie: de melodie van het Panzerlied, sinds 1933 het wandelliedje van de Duitse tankdivisies.

Het Duitse leger gebruikt het nummer nog steeds, begrijp ik. Het Franse Vreemdelingenlegioen kent het nummer als “Képi Blanc”.

Misschien dat iemand in de bezettingsjaren erachter kwam dat de militaire grandeur van deze mars effectief teniet werd gedaan door er een  héél andere tekst op te zetten. Als je de connotatie van de Wehrmacht-tanks wegdenkt is het natuurlijk wel een lekker melodietje om De Stoomboot op te zingen.

Zou de oorspronkelijk tekst van het Panzerlied passen op de meer gebruikelijke tonen van De Stoomboot? Ik heb het binnensmond geneuried en jawel: het paste eveneens.