Er lijkt een nieuwe ontwikkeling gaande in het land van de acquisitiefraude: de onvindbare informatiegids.

Onlangs werd mijn werkgever benaderd door de websites stadsgids.nl en meer recent door gemeentemagazine.com *) Dat soort acquisitiepogingen landt veelal op mijn bureau. De ene gids acquireerde telefonisch, de tweede stuurde gemakzuchtig alleen een e-mail. Allebei met een zwetsverhaal over een ‘jaarlijkse vermelding’ tegen betaling. En in allebei de gevallen ging het om plaatsing op een website die de adverteerder geen enkele meerwaarde biedt. Ze liften vermoedelijk mee op de naamsbekendheid van de handige gemeentegidsjes die veel gemeenten nog op papier uitgeven.

Als je, zoals ik helaas, vaker te maken hebt gehad met kennelijke acquisitiefraudeurs dan herken je de werkwijze en sta je er amper van te kijken; je wordt hooguit boos. En vervolgens?

Ik zoek in de ontvangen mail, of op de website, naar de gegevens van het bedrijf. Adres, KvK-nummer. Zo kom je er doorgaans wel achter wie de eigenaar is en waar de boze brief naar toe moet. Vervolgens gaat er een forse aangetekende brief naar het aangegeven adres. Dat is meestal wel voldoende om toekomstige pogingen te stoppen en om juridisch sterker te staan. Google is onze vriend wat dat betreft; en de gegevens die je voor een gering bedrag van de KvK kunt verkrijgen zijn zeker behulpzaam. Acquisitiefraudeurs zijn eigenlijk altijd keurig ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Of nee, wáren.

Want mijn speurtocht naar de adressen van deze ‘bedrijven’ liep op niets uit. Nóch op de eigen website, nóch bij de KvK, nóch via Google zijn de gegevens van deze ‘bedrijven’ te achterhalen. Geen adres, geen telefoonnummer, helemaal niks. Terwijl vermelding van het KvK-nummer op de website zelfs verplicht is. De WHOIS van de website levert ook niks bruikbaars op.

Dat is raar. Ik durf de gok wel aan dat je bij het afsluiten van een ‘overeenkomst’ wel degelijk een rekening krijgt toegezonden. Maar door zich niet te houden aan simpele regels blijft de firma niet alleen uit míjn blikveld, maar wellicht ook uit zicht van de autoriteiten. Ik noem maar wat: zoals de belastingdienst.

Ik heb mijn bezwaar tegen de werkwijze via e-mail aan de firma’s verstuurd. Uiteraard geen reactie.

Ik heb het ‘gemeentemagazine’ nader bekeken. Een WordPress-site waarop, medio februari 2022,  in totaal zo’n 840 bedrijven uit negen provincies op vermeld staan. (Zuid-Holland, Brabant en Gelderland ontbreken). Bij de provincies staan mooie foto’s. Zo staat bij de provincie Friesland, en dat is wel apart, een foto van het Vrijthof. (UPDATE 22 februari: de foto van het ‘Friese’ Vrijthof op de site is inmiddels vervangen door een foto van een vuurtoren in een Waddenlandschap. Het is de vuurtoren van Westerhever, in Sleeswijk-Holstein, Duitsland. Dichter bij Friesland dan Maastricht, dat dan weer wel.)

De vermelde bedrijven zijn vrijwel zonder uitzondering klein: detailhandel, zzp’ers en dergelijke. We mogen er wel van uitgaan dat voor elk van die 840 vermeldingen een factuur van € 249 ex BTW is verzonden, voor een vermelding op een website waar vermoedelijk geen enkele prospectieve klant ooit gaat zoeken. Bij elkaar ruim twee ton omzet voor de mensen achter deze gids. In twee maanden tijd, want de website werd op 17 december 2021 geregistreerd.

Ik sta elke keer weer versteld van deze praktijken.

De Twentse gemeente Wierden waarschuwt inmiddels tegen de praktijken van het gemeentemagazine.

*) Geheel tegen mijn gewoonte toch maar de namen van de websites. Een kennelijk niet-bestaand bedrijf kan daar toch onmogelijk bezwaar tegen maken, lijkt me. Anders hoor ik het wel. Alleen klachten met vermelding van het KvK-nummer worden in behandeling genomen.

[Foto: Maastricht, Vrijthof. Eigen foto.]