Ik schreef al eens eerder over een Groningse firma die een digitale adresgids exploiteert. De adresgids belt stelselmatig met nietsvermoedende bedrijven, met name in zorg en onderwijs. Ze gebruiken een belscript met een leugen dat ‘er eerder was afgezien van uitgebreid adverteren’, en of de gewone vermelding dus volstaat. Ik heb de firma vaak aan de telefoon gehad. Wie het bedrog niet doorheeft en op één of andere manier akkoord gaat met de ‘gewone vermelding’ zit vervolgens vast aan een wurgcontract van enkele jaren voor honderden euro’s in de maand, voor een waardeloze vermelding op een website.

Geen wonder dat deze adresgids z’n cliënten de stuipen op het lijf jaagt met deze werkwijze. De cliënten zien zich dan ook meer als gedupeerden. Ik ben in de omstandigheid dat ik wat ervaringen van anderen heb kunnen verzamelen.

Dat levert een interessante veronderstelling op.

Sommige cliënten zullen het maandbedrag betalen, lange jaren, vermoedelijk met zwaar de pest in.

Anderen gaan in verweer, voelen zich belazerd door de adresgids en weigeren betaling. De firma zet zijn eigen juristen erop. Eerst nog quasi-beleefd, maar als je langdurig vertikt te betalen dreigt de adresgids vervolgens met een rechtszaak en zet een procesadvocaat in, die de cliënt nogmaals de stuipen op het lijf probeert te jagen.

Maar, nu komt het.
De adresgids heeft er immers geen enkel belang bij dat zijn werkwijze bij acquisitie in een openbare rechtszitting aan de kaak wordt gesteld. Zéker niet als de gedaagde met getuigen op de proppen komt die zich allemaal misleid voelen door de adresgids. Want zo zou de werkelijke werkwijze, namelijk acquisitiefraude, in openbare jurisprudentie terecht kunnen komen en door iedereen zijn te googelen.

Dus wat gebeurt er?
De boze cliënt die lang en hard genoeg tegenspartelt krijgt een schikking aangeboden van de adresgids. ‘Uit coulance’. Misschien hoeven ze maar één jaar te betalen in plaats van drie of vijf jaar. Of de helft van het totale bedrag. Of een eenmalige afkoopsom voor ‘administratiekosten’.

De cliënt meent dat-ie voor een betrekkelijk overzichtelijk bedrag heeft kunnen ontsnappen uit de advertentiefuik die de adresgids bewust voor hem heeft uitgezet. En dat is natuurlijk waar; menig gedupeerde heeft er best wat voor over om voorgoed van de adresgids verlost te zijn, zonder gedoe van een rechtszaak.

Maar de adresgids voorkomt op deze manier dat z’n werkwijze publiekelijk aan de kaak wordt gesteld, want het komt niet tot een rechtszaak. De adresgids kan dus redelijk ongehinderd doorgaan met z’n praktijken. En harkt gaandeweg ook  nog heel wat geld binnen voor een tegenprestatie die geen naam mag hebben.

Zoals ik al zei: het is maar een veronderstelling, natuurlijk.

Misschien leest de adresgids dit verhaal ook. Ik noem de naam van de gids niet, want dat is smaad, zegt de adresgids. Maar als mijn veronderstelling niet zou kloppen, laat maar even weten. Jullie bevestigen daarmee natuurlijk wel meteen de misleidende werkwijze bij acquisitie, die ik eerder beschreef.