U kent ze wel. Een soort janplezier. Een aantal open wagentjes met bankjes er in. Met een trekkend voertuig ervoor, dat in de verte doet denken aan een bar slechte karikatuur van een stoomlocomotiefje. Toeristen worden er overal ter wereld mee langs bezienswaardigheden gereden.
Ik heb gemengde gevoelen bij dergelijke toeristische voertuigjes.
Ze zijn geen kandidaat voor de originaliteitsprijs – al is dat ook het ergste niet. Maar die locomotiefjes! Vaak wordt het zicht van de bestuurder op het overige verkeer in belangrijke mate gehinderd door een schoorsteentje dat geen enkele functie heeft. Sommige exemplaren zijn voorzien van een elektronisch tsjoek-tsjoekgeluid en elektronische stoomfluit, mogelijk om de malle vorm van de trekker enige kracht bij te zetten.
Ondanks de halfslachtige pogingen van de ontwerper heeft zo’n ding namelijk net zo veel overeenkomsten met een stoomlocomotief als een aardappel met een aardbei.
Dát zou allemaal nog zo erg niet zijn. Maar, let er maar eens op, als u op reis zo’n treintje tegenkomt. Er lijkt wereldwijd maar één bestuurder te zijn voor al die treintjes. Een gemelijke man van onbestemde leeftijd. Hij bestuurt de combinatie met vaardige hand, daar niet van, maar kijkt alsof hij óveral ter wereld liever zou zijn dan op de bok van zo’n toeristentreintje. Maar uitgerekend híj moet het ding besturen. Zo heeft het lot beslist.
De passagiers kijken trouwens ook zelden blij.
Het werd het mooist verbeeld in de klassieke reclamespot waarin wijlen Gerrit Komrij in de toeristenplaats Salou heeft plaatsgenomen in zo’n rijdende toeristenattractie. Volstrekt ontheemd ondergaat hij het gebodene.
Een gruwel op wielen. Nee, mij krijg je er niet in.
[Terzijde: de fotocollectie biedt inmiddels wel een mooi overzicht van onze vakantiebestemmingen door de jaren heen…]
