Wie me de laatste jaren zag, kon er niet omheen: de bril op mijn gelaat. De bril heeft me sinds begin 2011 bijzonder goed geholpen de wereld helder te zien. Nodig na een acute oogaandoening.

Oogaandoening? Ach -u zit niet te wachten op griezelverhalen over netvliesloslatingen in beide ogen, vitrectomieën en staaroperaties. Het resultaat telt. De laatste staaroperatie en de controle zijn achter de rug. Met kunststof lensjes in beide ogen is mijn gezichtsvermogen meer dan 100% en heb ik alleen nog een simpele leesbril nodig. Kortom: ik ben mijn bril kwijt!

Dat is een mooie uitkomst van een bijzonder avontuur waarin kundige oogartsen en andere  oogheelkundige hulpverleners in het MCL en in het UMCG zich met het welzijn van mijn ogen hebben bezig gehouden. Hulde, driewerf! (Mag ik dat zeggen als MCL-medewerker? Ja, ik zet even mijn patiëntenpet op en dan mag dat.)

En dan meteen maar hulde voor de wetenschappers die de behandelmethoden hebben ontwikkeld. De huidige techniek voor staaroperaties is pas eind jaren ’90 gemeengoed geworden. Een ingreep die minder belastend is dan het vullen van een kies. Echt! Twee generaties geleden was ik op z’n slechtst misschien blind geworden en op z’n best had ik met een bril met jampotglazen nog wat kunnen zien.

Mijn grootste uitdaging is nu de aanschaf van een gunstig geprijsde leesbril. Dat gaat wel lukken, denk ik.