Trouwe volgers van dit blog (zouden ze bestaan?) zijn gewend dat ik van tijd tot tijd verslag doe van reisjes en vakanties. Onze belevenissen op het eiland Malta zijn er bijna bij ingeschoten.
Dat kwam door het coronavirus.
Malta is mooi; we hadden van 4-14 maart 2020 een fijn appartement in het pittoreske dorpje Marsaxlokk en op Malta is genoeg te zien en te beleven voor de gemiddelde toerist.
Maar ja. Dat virus.
Bij aankomst op de luchthaven werden we al geconfronteerd met medewerkers met een warmtecamera. Of we geen koorts hadden. Buschauffeurs, althans sommige, verborgen hun gezicht achter een mondneusmasker, of, in een enkel geval, een bivakmuts.
We hebben niettemin genoten. Immens oude megalithische tempelcomplexen, ter plekke aangekondigd als ‘het oudste gebouw ter wereld’ – wat niet waar was, maar toch van een indrukwekkende ouderdom. Lekker gewandeld, een mooi tochtje gemaakt naar buureiland Gozo. Ons verbaasd: alle taxi’s hebben de letters ‘Taxi’ op het nummerbord en de bussen hebben ‘Bus’. Mooie musea, indrukwekkende kerken. Met als bizar hoogtepunt de plaatselijke St. Lucia, die in de kathedraal van Gozo fraai gekleed in een reliekschrijn ter verering ligt. Via een venster in haar kleding ter plekke van haar hart laat ze onomstotelijk zien dat ze dood is. Mooie kliffen, blauwe zeeën, wuivende palmen, imposante verdedigingswerken. (Malta is een aaneenschakeling van forten, verdedigbare citadellen, redouten, verdedigingsmuren, bolwerken en dergelijke. De stad Valletta heeft een zeldzame hoeveelheid oorlogsmonumenten.) Dat het ooit een Britse kolonie was is nog goed te zien aan rode telefooncellen, rode brievenbussen, ingewikkelde stopcontacten en linksrijdend verkeer. En je kunt met Engels overal terecht.
En dat virus?
De berichten uit Nederland begonnen in steeds mindere mate vrolijk te stemmen. En verder? Nou, bijvoorbeeld… In Marsaxlokk is elke dag een kleine toeristenmarkt. Opeens was die markt weg. Gesloten winkels met een briefje ‘wegens corona…’ op de deur. Bange buschauffeurs die amper je geld wilden aanpakken. Het voelde een beetje onnatuurlijk allemaal. We waren blij dat we weer terug waren. Anderhalve week na onze thuiskomst was vliegen op Malta al niet meer mogelijk.
Na terugkeer bleek Nederland na tien dagen vakantie flink veranderd. Daarover misschien een andere keer.
Gelukkig, er zijn foto’s!
(En geheel terzijde: ik heb ook de collectie foto’s van lelijke toeristentreintjes weer mooi kunnen aanvullen!)
