Het dreigt weer een zware zomer te worden.

De Tour de France, de Olympische Spelen, en vooral het EK voetbal.

Dat die evenementen op tv worden uitgezonden, doorgaans ten koste van zendtijd die beter gebruikt had kunnen worden – het zij zo. Je hóeft immers niet naar die programma’s te kijken en van die mogelijkheid maak ik graag gebruik. Twintig man, verdeeld over twee teams, die achter een bal aan hollen is een schouwspel dat snel verveelt. Stel dat men bij zo’n wedstrijd in plaats van de live-verbinding een opgenomen wedstrijd van járen eerder uitzendt – ik geloof niet dat iemand het verschil zou opmerken. Ik in elk geval niet. Ik heb er ook geen verstand van, dat geef ik grif toe.

Wat je niet kunt uitschakelen is alles er om heen. De uitzinnig oranjeversierde straten tot steun aan ‘onze jongens’. Alsof deze lieden, die per persoon meermalen de comfortabele balkenendenorm verdienen, niet aan het voetballen zijn, maar ergens in een kille loopgraaf hun leven in de waagschaal stellen voor de verdediging van onze vaderlandse eer. Het bedrijven van voetballerij is niet helemaal zonder risico, maar de ordetroepen die veelvuldig moeten worden ingezet om uitzinnige voetbalsupporters uit elkaar te houden, lopen heel wat meer gevaar. En verdienen heel wat minder.

Ook echt erg: de oranje parafernalia van de detailhandel.

We hebben de eerste exemplaren vandaag binnen, van de Makro.

Makroshirtsz, hetgeen mij een spelfout lijkt.

Kunststof hoesjes in de vorm van een geinig voetbalshirtje waarmee je je biertje koel kunt houden. “Scoor ze alle 11,”,jubelt de verpakking, die je volgens de kleine lettertjes ook nog moet bewaren. Ja, de verpakking bewaren, echt.

We kregen drie shirtsz, alle drie met opdruk nummer 5. Ik heb de indruk dat de shirtsz onderling alleen verschillen door het volgnummer. Net als bankbiljetten. Al zul je niet gauw drie biljetten met hetzelfde nummer aantreffen.

Een flesje koel bier krijgt met het shirt ineens een uiterst betreurenswaardige aanblik. De twee lege mouwtjes suggereren dat er iets is geamputeerd. Zo’n invalide biertje smaakt ineens een stuk minder lekker.

Nee, ik ga niet mopperen over de 8 gram die de shirtsz per stuk wegen, en ik maak geen optelsom van de tonnen kunststof die met de hele actie gemoeid zijn.

Ik wacht slechts met angst en beven op de andere oranjetroep die supermarkten, benzinemaatschappijen, bierbrouwers  etc. over de samenleving gaan uitstorten. Misschien dat een collega me nog zal wijzen op de Bavariajurkjes, een kledingstuk dat hij als positief uitvloeisel van de voetbalgekte ervaart.

Nou, doe mij van de zomer maar een oranje Kliko. Daar kan al het spul mooi in.