We zijn terug van twee weekjes Denemarken. Skaven Strand is een plaatsje in West-Jutland met vooral heel veel vakantiehuisjes, beetje Deense stijl. En – zeker als je dat wilt- volkomen rust. Twee minuten van de Ringkøbing Fjord, een brak binnenmeer, en twintig kilometer van het Noordzeestrand. Langs meer en zee nog véél meer vakantiehuisjes, en de toeristische attracties zijn in doorsnee overzichtelijk. Een plaatselijk museum, wat horeca, watersport. De omgeving is landelijk en ruim en doet denken aan een kruising tussen Drente en een Waddeneiland. Verder landinwaarts natuurschoon, afgewisseld met slaperige plaatsjes die als topattractie een oud kerkje hebben, een dorpswinkel  en een tweedehandszaak. Langs het strand geen enkele strandtent – laat staan van die zaken die zich hebben omgebouwd tot modieuze loungebar.  Alleen scheefgezakte bunkers uit WOII.

Daar kom je wel tot rust, dus. Aanrader voor rustzoekers. Voertaal Duits, dat dan weer wel.

En vooral – twee weken geen internet, want dat was er niet in ons vakantiehuisje. Wat een rust. Ik heb natuurlijk niks tegen de twitters en de faceboeken, maar ik had wel alle tijd om een goed boek of twee, drie te lezen. Naast andere, meer nutteloze maar uiterst ontspannende zaken zoals fietsen en wandelen, zonsondergangen bekijken, barnsteentjes rapen aan het strand, foto’s maken van aangespoelde viskratten en vergelijkbare bezigheden.

Hier de vakantiefoto’s! Althans een paar. U zit misschien niet te wachten op twee dozijn zonsondergangen.

Eenmaal terug bleek ik weinig gemist te hebben. Harrewarrende politici in aanloop naar de verkiezingen. Partijen die het eclatante ‘succes’ vieren van hun 130-km-wet. We zijn d’r weer helemaal.

In één van de Bert-en-Erniecassettebandjes van Wim T. Schippers en Paul Haenen ruziën onze helden dat je niet iets kunt zien dat weg is. Als je Berlijn hebt bezocht kom je er achter dat daar een kern van waarheid in schuilt.

Tijdens ons korte weekje Berlijn werden we geconfronteerd met allemaal informatie over zaken die er niet meer zijn. De Muur is een schoolvoorbeeld. Er zijn nog een paar kleine stukjes over van de “antifaschistische Schutzwall” van de DDR. Op de Potzdamer platz staat nog een handvol muurelementen, afgewisseld met informatieve tableaus hoe de muur er tot 1989 ter plekke uitzag. Een acteur in DDR-uniform zet er op verzoek (en tegen betaling) een Oost-Duits stempel in je paspoort.
Een stukje Muur dat nog een béétje in de buurt komt van de situatie tijdens de Duitse tweedeling ligt aan de Bernauerstrasse. Het is het herdenkingsmonument. De Muur staat er, compleet met Sperrgebiet, wachttoren en meer. Maar de Muur, zo staat op de bordjes,  is enkele jaren na de sloop ter plekke opnieuw opgebouwd(!) Naast de reconstructie is het verloop van de muur over honderden meters aangegeven met een sculptuur van ijzeren staven. ‘U kijkt nu naar een muur die weg is.’
Het stadspaleis raakte, zoals heel Berlijn, zwaar beschadigd in WOII, en maakte plaats voor het Palast der Republik, dat op zijn beurt het veld moest ruimen voor natuurgetrouwe herbouw van het oorspronkelijke paleis. Een informatiecentrum vertelt je alles over de gebouwen die weg zijn en het gebouw dat komen gaat. Het bouwterrein is kaal.
Het zijn maar een paar voorbeelden. Berlijn probeert zijn turbulente verleden een plaats te geven. Veel in de oorlog verwoeste gebouwen zijn herbouwd of gerenoveerd, de Muur is weg, maar sommige recente geschiedenis is onaangetast. De Karl Marx-Allee draagt nog trots de naam van de schrijver van Das Kapital en ook zijn borstbeeld staat er in een plantsoentje. De uitstraling van de Allee is onvervalst oostblok.
Berlijn is te veel voor een paar dagen, dus een  deel hebben we laten liggen. Zoals het DDR-museum en het Stasi-museum. Volgens de toeristenfolders kun je ook daar kijken naar dingen die definitief weg zijn, maar wel het bewaren waard. Goed geregeld, lijkt me.

Voor meer foto’s klik hier.

Afgelopen zaterdag waren mijn wederhelft en ik in Overijssel. Een gezellig bezoek aan mijn moeder en haar partner, een lekkere lunch bij Boode in Bathmen, en toen hadden we nog wat tijd over.

Daar hadden we op geanticipeerd, de fietsen achterop de auto, en na afloop hadden we een tijdje om Boode’s calorieën eraf fietsen in de omgeving.

De omgeving van Deventer zag er uit zoals het hoort op een mooie zomerdag.Regionale weggetjes, en af en toe een zandpad met zo’n schelpenpaadje er langs, tussen de maisvelden en weilanden door.

Zo’n schelpenpaadje benadert het ultieme zomerse fietsgeluk. In Fryslân heb je ze helaas niet zo veel. Het klinkt zo lekker onder je banden. Zeker bij die dikkebandenfiets van mij. We kwamen zelfs nog langs zo’n échte uitspanning met een speeltuin met familieschommel en glijbaan naast het terras. Kortom, heerlijk.

Even ten westen  van het dorpje Heeten passeerden we een kanaal, met fietspad er langs. Het Overijssels Kanaal, stond er op een bordje. En als de schelpenpaadjes en de uitspanning al niet genoeg waren om te denken dat er in een halve eeuw weinig veranderd leek, het Overijssels Kanaal zette me weer even terug in de schoolbanken van de vierde klasse lagere school, bij Juffrouw Jansen.

Wij moesten dat namelijk kennen, het Overijssels Kanaal. Net als de andere belangrijke waterwegen van alle provincies, de grondsoorten, en wat er verbouwd werd. Ik heb het nog even nagezocht in mijn oude aardrijkskundeschrift. Ja hoor, het stond er echt. Overijsels Kanaal. Evenals de wetenschap dat het Kampereiland geschikt is als hooiland. De producten van kleigrond (STAP, suikerbieten, tarwe, aardappelen, peulvruchten) en zandgrond (HARK, haver, aardappelen, rogge, knollen). Of was dat nou van de dalgrond? Wij wisten het, als schoolkinderen. Zelfs Nieuw Buinen konden wij op de blinde kaart blindelings aanwijzen, en wisten dat daar glasindustrie te vinden was.

Ik vind het tot op de huidige dag verrassend om de topografische ballast die je op de lagere school hebt meegekregen vertaald te zien in daadwerkelijk landschap.

De persoonlijke kennismaking met het Overijssels Kanaal viel niet tegen. Bordjes met informatie over de bijzondere ecologie van het kanaal. Het was duidelijk dat het kanaal voor het scheepvaartverkeer geen enkel belang meer heeft. Het ligt verstild in het landschap, tussen hoge bomen, met een stil fietspad aan de ene en een stille weg aan de andere kant. Af en toe een ophaalbrug. Een boerderij bood courgettes aan, drie voor een euro, doe het geld maar in het jampotje. Zó’n kanaal en zó’n pad dus. En hoogzomer. Een prima combinatie. En dat vele kilometers lang.

Dát leerden wij allemaal niet, op de lagere school. We konden het kanaal vinden op de kaart. Mocht u in de buurt zijn- er loopt een prachtige knooppunt-fietsroute langs. Doen.

Eens even denken. Nieuw Buinen – ik weet feilloos waar het ligt, maar ik ben er nog nooit geweest. Hoe zou het daar zijn? En is die glasfabriek er nog?